Neşe Tanrısı Şiiri - Seyfettin Aslan

Gün ışırken hatırlarım gözlerini,
Azap çeker gibi,
Bir dikeni vücuduma sarar gibi,
Gel derim,
Olamazsın yanımda, kamyon dolusu yıldızınla.
Sararken dudaklarımı uyuşuk hisler,
İsmini söyleyemez olurum.
Yüzüm yoktur fazla anlatmaya,
Sen anla güzelliğinden.
Güneş çıktığında uyumak zordur,
Rahat uyurum, yanımda yoksan.
Gözlerin de yoksa gözbebeğimi heyecanlandıran,
Yazmak nedendir bilinmez.
İnsan değişiyormuş öldükçe,
Beni ellerine getir sessizce.
Belki yıllarım geçecek yalnız,
Ama uyanmak istemeyeceğim sensizce.
Geç kalınır mı bazen,
Yoksa kader midir dedikleri gibi?
Eğer öyleyse yazar yazar dururum habersiz,
O vakit gelir de anlat dersen bir an,
Ne benim anlatmaya sesim,
Ne de senin gözlerin görür bu ruhu,
Ya bir seyyah olurum,
Ya da tek başına bir deli güruhu.
Bunca yıl gülmekten önce ağlamayı hatırlatmışken hayatım,
Ne yapsam geçmez bir acıyken,
Bir gün geldi, yıllar sonra her şeyi kahkalarla atlattım.
Bugün,
Bir gülüşe ne kadar sarılmak istenirse o kadar sarılmak istedim.