Nerinin hüzünlü vedası

Küçük bedenin taşların altında,
Bir çuval içinde buldular seni, Narin,
Gözlerindeki ışık söneli çok oldu,
Türkiye’nin kalbinde derin bir yara,
Diyarbakır’ın bağrında açıldı kapanmayan.

Umudun tükenmez diye bekledik hep,
Belki bir haber gelir,
Belki bir gülümseme döner yüzümüze,
Ama o sabah, kara haberle geldi,
Tüm ülkenin kalbine saplandı acı,
Bir yavrunun susan nefesiyle.

Narin, adın artık umut değil,
Kederle dolu bir yankı oldu,
Gökyüzüne bakarken seni aradık,
Yıldızların altında, seni bulmayı diledik,
Ama şimdi o yıldızlar da hüzünle parlar.

Küçük ellerinle ne düşler kurdun,
Ne oyunlar oynadın sokaklarda,
Ama biri çıkıp aldı seni,
Hayallerini, sevinçlerini,
Bir çuvalın içine sakladı.
Kimdir bu kadar acımasız,
Kimdir bu kadar zalim,
Bir çocuğun gülüşünü susturmak?

Şimdi bir ağıt yükselir Diyarbakır’ın üstünde,
Tavşantepe’de yankılanır her yürekten,
Narin’in adı, acının simgesi oldu,
Sessiz bir çığlık, sonsuz bir hüzün,
Toprakla örtülürken küçücük bedenin,
Hepimiz bir parçanı toprağa verdik.

Narin, seni unutmamak için,
Bu acıyı unutmamak için,
Dualarımızı gökyüzüne yolluyoruz,
Küçük bedenin, sonsuz huzura ersin diye,
Bir daha hiçbir çocuk,
Senin gibi solmasın diye...