Neriman Şiiri - Kemal Doğanay

Uçuyor yerinde sanki kelebek,
Seni arıyordum buldum Neriman.
Tanrı yaratırken çok vermiş emek,
Görür görmez aşık oldum Neriman!

Bahçende gül olsam bakacak mısın?
Ocağımda ateş yakacak mısın?
Kulağına küpe takacak mısın?
Kabak çiçeğiydim soldum Neriman!

Bundan sonra sensiz gülmem diyordun
Adımı sorsalar bilmem diyordun
Çağırsalar bile gelmem diyordun,
Senden uzaklarda kaldım Neriman!

Yıllar nasıl geçti unutamadım
Bir garip gönlümü avutamadım
Ateşim yükseldi soğutamadım,
Derin rüyalara daldım Neriman!

Yaşayalım dedim ömür yetmedi
Yollarına çile ektim bitmedi
Başımdaki bela asla gitmedi,
Dünyada dersimi aldım Neriman!

DOĞANAY’ı sordum yanında iken
Ayağıma batar bir çakır diken
Sade sen mi oldun hep boyun büken,
O şarkıyı ben de çaldım Neriman!