Nergislerin Sahibi Şiiri - İsmail Çelik 2

Umutsuz bir kışın yalancı sıcaklığı vuracaktı yüzüme.
Onca yılın hevesiyle uyanacaktım.
Bulutlu gözleri son bir maceraya davet edecek
Ve ben tekrar tekrar inanacaktım
Nergislerin sahibine.

Yalanlar durağımız, ütopyalar sığınağımız olacaktı.
Bazen sessizliğimiz delirtecek bazen çığlığımızda boğacaktık merhametin yargıçlarını!
O, düşlere uyuyacak, ben düşlere uyanacaktım.
Öyle ki masum bir çocuk gibi
Her defasında kanacaktım, kanacaktım
Nergislerin sahibine.

En güzel şiirleri sahiplenecek
En derin türkülerle beslenecektik.
İsimlere cisim, cisimlere mana yükleyecektik.
Nar taneleri belirtecekti zamanımızı,
Ve damla damla akacaktık toprağın kurumuş cildine.
Ağlayanın bir gül tanesi olduğuna inandıracaktı
Ben yine kanatlanacak, uçacak ve konacaktım
Nergislerin sahibine.

Kırılacaktık bazen edilmiş yeminlerin ağırlığına.
Ve bazen tutulmamış sırlardan sorulacaktık.
Mekansız bir mekana kurulacak,
Her nefeste yorulacak,
Ara ara durulacak,
Hiçliğe darılacak,
Ve sonra her şeye sarılacaktık.
O, mevsimlere sürgünler yükleyecek
Ve ben o mevsimlerde usul usul yağacaktım
Nergislerin sahibine.