Nergis Kokusu Şiiri - Metin Mammadov

Nihayet ömrümün çiçeği açtı,
İçimde bir güneş, mutluluk saçtı.
Düşlerim hep sana, sevdana kaçtı,
Aşkının sihriyle huzura erdim.

Bunca yıl yaşadım, dolandım sensiz,
Çığlıklar atmışım, ekseri sessiz.
Bazen deseler de, adıma gamsız,
Ruhun kaynağına adını verdim.

Meğerse ta Hak'tan yollanmış adın,
Ezelden alnıma yazılmış adın.
Üzgünüm erkenden anlayamadım,
Hep yanlış yollara, yönlere vardım.

Sayende değişti hayatın tadı,
Güldürdün hüzünlü, dertli bir zâtı.
Donup kesilmişken böyle kaskatı,
Ömrümü, önüne - yerlere serdim.

Özlemin bir yanda, aşkın bir yanda,
Hasretin dolaşıp, duruyor kanda.
Ansızın geldin ya, öyle bir anda,
Bütün yalanları alt edip, yerdim.

Gözünde bir Turan ışıltısı var,
Sesinle destanlar, yazar ozanlar.
Sevdanla aşarak dağlar, aranlar,
Okumu en uzak hedefe gerdim.

Bin şarkı duyulur tek bir sözünde,
Evreni görürüm süzgün gözünde.
Âşığın susmayan, dilli sazında,
Aşkımı tellerden seçerek derdim.

Nergis kokulu bir bahçeyi görüp,
İçinden bin çeşit çiçeği derip.
Düşlerin peşinden hak yola girip,
Arınmış ruhumu, ruhuna sardım.