Bir nergis kokusu düştü günüme.
Nasıl da özlediğim...
Baktım,
boynunu uzatmış bahçemde bir dal nergis.
Hem de dimdik,mağrur.
Eğilmemiş ne rüzgara,ne de yağmura.
Başı sadece kendine eğik...
Ben eğildim önünde.
Kendi güçsüzlüğümden utanarak.
Nergis kokusunu verdi bana.
Karşılık bile beklemeden.
Oysa kendine aşık demezler miydi ona?
Şaşırdım...
Unutmuşuz epeydir,almadan vermelerin sevincini.
Avuçlarımda nergis kokusu,başım omuzlarımda dimdik.
Baktım yaşamın gözünün içine içine,
'Nergis kadar yok muyum’ diyerek
Kalktım nergis kokusu gizledim dizelere.
Güzelleşti birden kısacık gün.
“Bir demet nergis al kendine “diyordu ya,
en sevdiğim yazar...
‘Kendine kıyma ‘diye de tembihliyordu..
Nergis koktu ellerim,başım dimdik...
________________(26.1.2016 güncesi)
Kayıt Tarihi : 26.1.2016 15:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutladım bu güzel şiiri ve öğretmenimi. Sevgimle...
İnanın sanki NERGİS KOKUSU DOLDU ODAM ŞİİRLE BİRLİKTE...
Galiba baharın kokusunu bile ilk önce alanlardır. Belki de o nedenle eğilirler kendilerine, 'kokum önce bana gerek' der gibi.
Doğa işte. Bakmasını bilene harika örnekler sunar. Nergis gibi..:
'Eğilirse başın, kendisine eğilsin..'
Çok şiirdi. Kutlarım Öğretmenim.
TÜM YORUMLAR (9)