Biz çocukluğumuzu yaşamadan büyüdüğümüzü sanıyorduk!
Belli bir yaşa gelince ve hasar büyüyünce anladık ki;
Anlamsızca hasarsız yeniden büyüme isteği depreşiyor insanın içinde ister istemez
Yeniden çocuk olmak, aynı dayatmaları yaşamadan büyümek ne uzak bir ütopya
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Geçmişin temiz duyguları görünmez olunca, şöyle bir bakınıyorsun , ben nerdeyim , neden burdayım diye soruyor insan kendine,,,,,
Terkedilmiş güzellikler bakımsız, ilgisiz kalınca , damarda kanı durmayanlara yetmez oldu...
Hep o yüzden , neden diye sorarız kendimize..
Dönsek geriye ne bulacağız ki ?
Aslında hiç bir şey....kalmadı çünkü ...bitti .
Saygılarımla üstadım...esenlik diliyorum
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta