Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hasret dolu güzel şiirinizden ötürü sizi tebrik ederim.
Timur İlikan
Hasretlerinize kavuşmanızı diliyor ,güzel duygu dolu dizelerinizi kutluyorum. Yorumunuza teşekkür ederim .İlham meleğiniz hiç ayrılmasın yanınızdan selamlar
Zamanların ötesine bile geçmiş sesimiz
Hüzünlerimiz gülüşlerimiz
Ağlayabileceğim bir tek hüzün
Gülebileceğim bir tek gülüş kalmamış bana
Nereye baksam hasretim sana
Güzel dizeler,etkileyici...gerçek duygular olunca,şiirde hak ettiği güzelliği buluyor...sevgilerimle :))
harika bir siir buram buram hasret kokan bir siir sizi tebrik ederim
'Nereye baksam hasretim sana
Suyunu içmediğin ırmak
Üzerinde yürümediğin toprak kalmamış bana
Nereye baksam hasretim sana '
mükemmel bir özlem dizeleriydi,kendi dizelerimle kutluyorum,sevgiler...
Her sabah uyanıyorum,
Bir külçe yüreğim.
Taşıyamıyor bedenim,
Taşıyamıyor benliğim.
Baktığım her yerde sen.
Baktığım her yerde gölgen.
Ne yapsam kaçamıyorum
Ne yapsam seni içimden atamıyorum...
Öyle büyük bir hasret olmalı ki rumuzlara isim olmuş.... Şiirler, dizeler olmuş... Yüreğinize saygılar sevgiler,... Neriman Zevkliler
hasret dolu güzel bir şiir.Severek yürekten kutuyorum güzel kalemin Ustadını.Tam puan azeri bacınızdan.Sevgiyle..
Hârika bir şiir,buram buram hasret kokan dizeler...
Tebrik ederim...
...sevgi ve saygılar.
Hasret duyguları ile yazılmış, Özlemin zirveye taşındığı MUHTEŞEM bir şiir olmuş. Kardeşimin başarısını tebrik ediyor ve devamlı daimi olması dileklerimi iletiyorum.
Sevgili kardeşim : Hasan Hüseyin Gömleksiz
Gönülden gelen duyguların usta bir kalemden mısralara kusursuz bir şekilde süzülmesi ile , ustalıkla yazılmış MUHTEŞEM bir şiirdi.
Severek ve gönülden isteyerek güzel bir şiire yorum yazma mutluluğuna eriştirdiğiniz için tebrik ve teşekkürlerimi iletirim.
Duygu yoğunluğunun, anafikirle bütünleşmiş olarak şiirin bütünlüğüne hakimiyeti sanat ve edebi yönden değer taşıyan eserler için vazgeçilmez bir husustur. Şiirinizi öncelikle bunun için tebrik ediyorum. Ne aşırı duygu yüklenimi ile çökmüş bir bölüm ne de duygusuz kaldığı için ayağı yere basmayan havada uçuşan bir mısra görmedim.
Duygu yükünün şiir boyunca kuvvetten düşmeyerek şiirin devamı süresince, kendini her bölümde etkili ve kusursuz bir şekilde hissettirmesi, başlı başına yeterli bir beğeni, takdir ve tebrik sebebidir.
Üstelik bu şiir, sanat ve edebi yönden özel değer taşıyan çok güzel bir eserdir. Kimsenin şüphesi olmasın ki gereken ilgiyi görecektir.
Severek altına yorum yazdığım bu güzel şiiriniz için tebriklerimi lütfen kabul buyurunuz. Daima böyle güzel eserlerin altına imza atacağınıza olan inancımla sevgi ve saygılarımı sayfanıza bırakıyorum.
Şiir ve güzellikleri yazan kardeşimin kalemi daim olsun. Hep güzellikleri yazsın. İlham perisi hep yanıbaşınızda olsun.
Yüzünüzde gülümseme, kalbinizde mutluluk ve yuvanızda huzur hiç eksilmesin. Kardeşime sevgi ve saygılarımı sunuyorum. Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Şiirin ikinci Tam Puanı Tekirdağ'dan geliyor.
İrfan Yılmaz - TEKİRDAĞ.
Şiiriniz Ümit Yaşar'ın Ayten'nini hatırlattı. Zevk alarak okudum.
Bu şiir ile ilgili 41 tane yorum bulunmakta