Sen hep giderdin, sonra zaman geçince kendiliğinden hiç bir şey olmamış gibi dönerdin, sevinirdim ben, hem de çok sevinirdim, sevgi bu derdim, nazlıdır, naz yapar derdim, sonra bir daha gider bir defa daha gelirdin ben üzüntü ile sevinç arasında yaşardım o aralarda, zaman çok çabuk geçerdi bu zamanlarda, çünkü mutluluk, çünkü acı karışımı bir yaşamdı bunlar...
Sonra, yine gittin, uzun zaman oldu dönmedin, hep bekler kaldım, çoğu zaman gözyaşlarım karıştı sahipsiz mezar topraklarına, artık gelmez dedim, çünkü artık yaşamıyor dedim kendi kendime, yaşasaydı dönerdi dedim ve yüreğim hüzün, gözlerim yaştan hiç kurtulmadı, şimdilerde hâlâ beklesem de umutsuz ve de acıların içinde kıvranırken, sadece dudaklarımdan herkesin bildiği cümleler dökülmekte...
Hayat bu sevdiceğim, ben yaşam boyu çok sevmenin bulutlarında hep ıslak bakışlarla hep göz gezdirdim...
Aşk eskimez deniyordu…
Ve ben o sahipsiz mezar toprağında parmak uçlarımla toprağı her gidişimde deştiğim mezarda senin beden ısını parmak uçlarımdan, yüreğimde hissederken güne karışmış geceler boyu göz yaşlarımla oyalanırdım dudaklarım mırıldanırken, nihayet çaresizlikle baş başa iken, hep aklımdan güzel günlerin karelerini geçirmeye çalışırdım, sana bir şeyler söylerdim, senden birkaç haber almış gibi serinlerdi yüreğim, unuttuğum çok şey vardı geride kalan, mesela senin kusurlarından hiç bahsetmezdim, mesela ayrılık acılarından, hiç söz etmezdim, sana yeni doğan çocuklardan bahserderdim, sonra geçmişte yapamadığımız şeylerin önemsizliğinden söz ederdim, üzme kendini derdim üzme herşey olduğu kadardı aslında…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta