acıyla
çığlıklar attı martılar
anladılar bizi
bizdeki hüznü
titriyorum
içimi ısıtacak
ateşi bekliyorum
susuyorum
dinliyorum sessizliği
kimseler yok
geçmiyor
bir yalnızlık bile sokağımdan
ölüm bile vazgeçti
bana görünmekten
sesin dolaşıyor ardımdan
kapıları tek tek
kefen kilitli
elim kolum bağlı
düşerken
tepetakla karanlığın ucundan
ilişiyor gözüme bir begonya
…
sorarım
bulutsuz
güneşsiz bir günde
bu ayaklar
bu yürek
nereye taşır beni
Kayıt Tarihi : 24.2.2008 09:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!