Neresinden tutulur ki yalnızlığın?

Deprem korkusu gibi
Hani gece yarısı ansızın çökünce üstüne
Bir telaş,
Bir çaresizlik,
Bir korku,
Ve bir kaçışma başlar sağa sola
Kaybolursun
Neye sarılacağını bilmezsin
İşte o zaman yalnızsız
Söyle bana,
Allah aşkına söyle,
“Neresinden tutulur ki yalnızlığın? ”
Ateş gibidir o
Alev alev sarar seni
Yakar içten içe
Kemirir,
Eritir,
Küle dönüştürtür,
Ve rüzgarlara savurur seni.

Ölüm gibidir yalnızlık
Neresinden tutulur ki ölümün
Bitişidir o her şeyin
Sonudur yani hayallerinin
Neresinden tutulur ki bitişin…?

Ansızın çöker üstüne
Bir çığ gibi
Ve kırar bellini
Şimdi söyle
Allah aşkına söyle,
“Neresinden tutulur ki yalnızlığın? ”

Neyi anlatsam ki,
Nereden başlasam ki anlatmaya
Hangi yarayı,
Hangi yarayı deşsem ki?
Kime,
Kimlere,
Neler anlatsam ki,
Neresinden tutsam ki yalnızlığın?
Neresinden….

Bu öyle bir acı ki,
Hani yaşamda tutunacak dalın kalmadığında
Her şey…
Ama her şey tadını yitirdiğinde
Seni yaşamdan biraz daha kopardığında
İnancını,
Yaşama sevincini,
İrsi bağlarını,
Dostluk hissini,
Aitlik duygusunu,
Yani özgüvenini,
Ve nihayet içindeki “o gizemli kendini” kaybettiğinde
Kime nereye gideceksin ki?
Neye tutunacaksın ki…
Söyle,
Allah aşkına söyle,
“Neresinden tutulur ki yalnızlığın? ”

Kangren gibidir o
İçten içe kemirir,
Ve bulaşır her damarına
Eritir içten farkına bile varmazsın
Elini versen ona
Yüreğini alır senden
……..
Anlıyor musun,
Anlayabiliyor musun?
Şimdi söyle,
Allah aşkına söyle,
“Neresinden tutulur ki yalnızlığın? ”
Tutulmuyor ki….
Tutunmuyor ki yalnızlığa
Ateş gibidir o
Yakar seni içten içe
Farkına bile varmazsın….

2004-07-19