Neresi İstanbul? Şiiri - Hamza Çobanoğlu

İstanbul! Ah İstanbul yine kayboldun gözlerimde,
Girmek istedim de buz gibi, masmavi denizine,
Islatmadan bıraktın beni kasvetli matemine.
İstanbul, yine kayboldum bıraktığın yerde.

Beyatlı’dan Fazıl’a ne buldular sende,
Ya da neydi aradıkları yıllar boyu
Ekmek peşindeki martılardan
Ve şehvet içine düşmüş mahlûkattan
Nasıl da zevk aldılar?

Kuytularında koklaşan yapmacık sevdalılar,
Ve göbeğinde yaşayan, sebepsiz kalmış insanlar,
Dolmabahçe, Tophane' ymiş, Sultanahmet,
Aksaray’ dan Laleli ’ye akan; günah üstüne günah.

Ne biçim bir sevdadır, besledik yıllar boyu
Boğazın pasağına girmiş milyonlar
Zevkten dört köşe sarhoş kızlar, kanı deliler
İstiklâl’de Beyazıt’ta dolaşır yetim herifler.

Aniden bastırıyor İstanbul’da yağmur
Bir sürü ahmak sırılsıklam yollarda
Kaldırımlar kayıyor ayaklarım altında
Yollar ıslak, saçlar ıslak, gözler ıslak...

Okmeydanı, Cerrahpaşa, Kadıköy,
Solgun yüzler, donuk gözler, acı sözler
Kapkara kesilmiş dehşet içinde güzellikler.
Yürekleri masum yüzlü çocukların,
Ağlıyor aslında, keder içinde keder.

Kızkulesi deniz içine mahpus,
İçinde bir kız yatar güzelliğine mahpus,
Galata’ dan atlayıp fırtınalı denizlere;
Ölü canlar, sönmüş canlar, zavallılar...

Aç kaldım, susuz kaldım, aşksız kaldım,
Sabahları bırakıp gecelerine daldım,
Tophane' yle Ortaköy’de dem aldım,
Boşa zaman harcadım, boşa kürek salladım.

Eh İstanbul şimdi kızgınım sana,
Ama korkarım ışıklar senden yana
Prangalar oramda, buramda, şuramda,
Kör düğümler atılır Hisar’dan Bostancı’ya.

İstanbul! Ah İstanbul yine kayoldum gözlerinde
Haliç’te, Karaköy’de, Boğaziçi’nde
Bir garip sükut içinde
Kayboldum İstanbul, kayboldum gözlerinde.