'neresi Şiiri - Müntehir Uyar

Ağustos ayının kavurucu sıcağında on bir yıldır da İstanbul da olmama rağmen ilk defa çıkmıştım Çamlıca ya. Sevmememe rağmen kağıt bardakta iki çay aldım. Yüksek sesle konuşan insanlardan uzak kalacağım bir yer bulmaya çalıştım İstanbul da olduğumu unutarak. Buradan İstanbul u seyretmek alakasız iki yolun kesişmesi gibiydi onca yıl sonra. Uzun uzun seyrettim İstanbulu. İkinci çayımla vedalaşma sırası geldi ve başladım yürümeye. Biraz yürüdükten sonra bir çam ağacı gördüm. Babaannemin evinin önündeki çam ağacı aklıma geldi. Akmasına elimi sürdüm sonunda olacakları bildiğim halde. Güldüm kendi kendime. Gördüğüm en küçük camiydi girdiğim. Ellerimi yıkadım geçmeyeceğini bilerek. Yolu bilmeden sağ sol nereye çekerse o sokaktan indim aşağıya. Kadıköy minibüsüne bindim. İstikamet Adile Sultan Kasrı. Oraya da ilk gidişimdi.Kasrın merdivenlerini karşıdan gören uzun bir masa vardı oraya oturdum yine iki bardak,, ama bu defa cam bardakta,, çay alarak. Habbsm Sınıfı nın replikleri geçti bir bir aklımdan. Uzun bir seyirden sonra ikinci çayımla vrdaşıp masadan kalktım. Kastın arkasından yürümeye başladım. Burası sanki bambaşka bir dünyaydı.Neresi olduğunu bilmediğim yerin duvarına sekiz tane kedi uzanmış kendilerini çam ağaçlarının gölgesine bırskmışlardı. Fotoğraflarını çekmeyi düşünürken arkadaki pencerede tek eliyle tuttuğu çaydanlığı diğer eliyle destekleyerek çay doldurmaya çalışan yaşlı bir kadın  gördüm. Onu izlerken bir an göz göze geldik. Gelin çay içelim dedi. Şaşırdım.Orası neresiydi kadın kimdi niye birden oradan gidememiştim. Tabelayı gördüm.......... Huzurevi.Duymazlıktan görmezlikten gelemedim. Ayaklarım bir şekilde içeriye çekildi. Uzunca bir balkonu vardı.Yuvarlak küçük bir masa, üç sandalye. Aralıklı konmuş çiçek saksıları. Duvarlar sanırım orda kalanların yaptığı el işleriyle süslenmiş ti.