Nereni Seveyim Şiiri - Abbas Paksoy

Dil’lerin bal değil, zehir saçar.
Vallahi, el’inde kaldım naçar.
Bin metreden gören, öte kaçar.
Söyle, nereni seveyim senin.

Sanma kine, oldum ben de, ana.
Can demezsin, senden başka can’a.
Göz’lerinden, şeytan bakar bana.
Söyle, nereni seveyim senin.

Ayağından, yeni çıktı çarık.
Bağların, bozum değil, tam çürük.
Boyların, san ki, hıntışık tırık.
Söyle, nereni seveyim senin.

Hakaret’le, iftira yaparsın.
Acele, şikâyete koparsın.
Kangal gibi, harp diye kaparsın.
Söyle, nereni seveyim senin.

Bütün çevreye, malamat olun.
Döner, geri bana gelir, yol’un.
Bilmem kine, sen böyle ne bulun.
Söyle, nereni seveyim senin.

Hiç yok yere, bir kıyamet kopar.
Birden fıttırırsın, apar topar.
Gene, aramızı haydar yapar.
Söyle, nereni seveyim senin.

Bakarım öz’ünde, cennet tüter.
Bu kadar, fazla gubarma, yeter.
Saç’ların da, filozoftan beter,
Söyle, nereni seveyim senin.

Sen de, sanırsın, kendini Nebi.
Bilinmez, kara toprağın dibi.
Kalıbın, tarihi çınar gibi,
Söyle, nereni seveyim senin.

Paksoy'umu bitirdi, şu kin’in.
Kılıktan kılığa, girer din’in.
Haşamat, saçıyor, her bir yanın.
Söyle, nereni seveyim senin.