04 Nisan 1997. Türk Dünyasının Başbuğu Alparslan Türkeş vefa etti. Kar – tipi vardı. Boran olmuştu yine. Dünyanın her yerinden insanlar vardı. Her kar tanesinin altında bir insan vardı tesbih gibi. Dondurucu soğukta son görev yerine getiriliyordu.
Camiler, iş yerlerinin lavaboları almadı insanları. Kar ile abdest aldı insanlar. Beklide hiç biri o ana kadar böylesine üşümemişti. Her saç yada bıyık telinin uçlarında donmuştu nefesler. Su tanecikleri halinde duruyordu. Göz yaşları yanakların üzerinde oturmuş kala kalmıştı. Evet Millet üşüyordu. Donuyordu. Ankara caddeleri, sokakları taşmıştı. Bentler kaldırmıyordu insan selini.
Her görüşten kişiler son görev için hazırdı huzurunda. Hakk’a yürüyen MHP Genel Başkanı değildi. Türk- İslam dünyasının lideri, Başbuğ Alparslan Türkeş ti. Bilinçli gelmiş bir insan seli vardı. Son nefesini verdiği andan itibaren fani olanlara emaneti Türk_İslam Ülküsü temeline oturtulmuş devasa bir hayat biçimi. Dünyanın ahirete uzanan köprüsüydü sanki. İki şerit halinde ilerledik. Bozkurt dedik kendimize bazen, bazen Alperen. Ama köprü aynı köprüydü. Menzil aynı menzil… Kimimiz farkındaydık, kimimiz farkında olamadık belki. Ama güçlü temeli olan Nizam_ı Alem Ülküsü bu güne kadar sapa sağlam geldi. Ve inanıyorum ki Türkiye cumhuriyeti nin Payidarlığı bu fikir ve bu fikrin fedaileri tarafından sağlanacaktır.
Tarih 25 Mart 2009. Hava yine soğuk. Kar var tipi var. Yine boran olmuş. İnsanlar dağlarda öbek öbek. Yürümek mümkün değil sarp kayalarda. Geçit vermiyor. Çelik bir kuşun içerisinde yine bu davanın liderlerinden ve dava arkadaşları. Üşümesinler istiyordu sevenleri. Bozkurtlar, Alperenler omuz omuza koyaklardan geçtiler. Kucaklamak vücut ısılarıyla onları ısıtmak için. Mehmetçik santim santim ayak basıyordu dağlara. Mehmetçik o gün sanki TSK. Elemanı değildi. Vefa borcunu ödemek isteyen Türk gençleriydi sanki. Bulundu da… Ne yazıkki üşümüştü Başkan Yazıcıoğlu. Sonsuzluğun sahibine kavuşmuştu arkadaşlarıyla. Hz. Muhammed (SAV) efendimize, Ashab-ı kiram efendilerimize, Şeyh Şamil’e komşular şimdi Türkeş’le…
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
