Neredeydin Ey Antakya?

“Bir gün bu kentin yanağına, bir öpücük konduracağım.
Ve kulağına:
O kadar güzel uyuyordun ki, uyandırmaya kıyamadım.
Diye fısıldayacağım.”*
Ve sessizce bırakıp gideceğim,
Sadece yarım kalan yüreğimi alıp bu kentten;
Terk edeceğim bu kenti.
Bana yaşattıklarının aynısını yaşatacağım.
Acılarımı bir bir görsün diye,
Hiçbir şey söylemeden gideceğim üstelik.
El sallamayacağım,
Veda etmeyeceğim,
Hoşça kal demeyeceğim.
Hem niye hoşça kalsın ki…
Ben acı çekerken neredeydi bu kent?
Ben kendimle çatışırken,
Ben kendimle savaşırken,
Neredeydi?
Ben düştüğümde neredeydin;
Cumhuriyet, Armutlu, Affan, Bağrıyanık.
Ben düştüğümde neredeydin?
Kisecik, Karaksı, Yeşilpınar, Dursunlu.
Ben düştüğümde neredeydin;
Ey kent, ey Antakya!
Köşeme çekilip gözlerim terlerken
Kınıma çekilip gözümden yaşlar akarken
Neredeydin;
Ey çakma İstiklal.
Görün, işte gidiyorum
Hem de arkamı dönmeden,
Geriye dönüp bakmadan,
Yemin ettim çünkü
Artık gözümdeki ıslaklığı göstermeyeceğim size.
Size and olsun ki;
Bundan sonra yazdığım, okuduğum her şiirde,
Benim ağladığım gibi hepinizi ağlatacağım…
“Bir gün bu kentin yanağına bir öpücük konduracağım
Ve kulağına:
O kadar güzel uyuyordun ki, uyandırmaya kıyamadım.
Diye fısıldayacağım.”*
Ve sessizce bırakıp gideceğim.

* Aziz Nesin’den esinlenilmiştir.