Neredeydik? Şiiri - Serpil Balçık

Senin göğüne hiç akşamlar inmez mi be adam?
Öyle aydınlık, öyle pırıl pırıl geceler iner ki akşamın geç saatlerinde göğe, göz kırpar pırlantaları, ışıl ışıl, şıkır şıkır elbiseler giyer geceleri gökyüzü.
Göğüne gece çöküp de donatmaz mı pırlantadan yıldızları bakışlarının deydiği anları, göz kırpmazlar mı sana? Yoksa senin güzel gecelerin yok mu? Küstürdün mü onları?

Be adam, senin sabahlarına güneş doğmaz mı? Işığı gözünü kamaştırıp da utanmaz mısın kaçırdığın doğumlara?
Şöyle sıcacık, ateş rengi güneşler doğar sabahlara. Adını Tan Yeri koyarım her merhaba deyişinde bana. İçini ısıtmaya, denizi parlatmaya, günü aydınlatmaya gelir o.
Gününe güneş gelip de sarmalamaz mı hem ışığı hem sıcağıyla seni? Oysa güneş kucaklar günle birlikte insanı. Acaba senin günlerine bulut gölgesi mi düşmüş? Dargındır belki güneş sana.

Senin zihnine mısralar düşmez mi be adam? Yüreğinden bir fısıltı süzülür parmaklarının ucuna. Ellerin kalemi konuşturur, kalem yüreğini. Senin zihnine acılar, özlemler, kahırlar düşüp de ozan eylemez mi seni hiç? Şiirleri ürkütmüştün bir vakit, hatırlar mısın? Yüreğin bu yüzden fısıldamıyor olmasın?

Be adam, sokaklarında çocuklar koşmaz mı senin? Hiç mi? O da yok demek. Oysa cıvıl cıvıl çocuk çığlığı yayılır ortalığa, yozlaşmış insanlıktan öte. Safi sevgilerin gölgesinde, hayata merak, insana dost çığlıklar yankılanır sokaklarda. Gelecekten güven uzatır küçük elleriyle. Bazı büyümüşlerin misafiri, bazılarının kabusu kalır çocukluk. Hiç çocuk olmamışçasına kirli sessiz sokaklarda ölür bazıları. Senin sokaklarında çocuk yok mu? Onları da mı kovaladın?

Bana içten bir gülücük göster be adam, sana dair hafızama kazınmış aşk kokulu. Mutlu bir ifade hatırlat kuytu köşesinde de olsa belleğimin. Bir kırıntı lütfet sevi adına bana emanet.

Söyle be adam, biz neredeydik de biz olmaya geciktik?

ARALIK 2002