Eğildi,
Seslendi gürültü, patırtı ortasındaki kendine.
Ses yok,
Yok yankı dahi...
Dilinde diktiği yarasının yangısı.
Yankısı olduğu yârenden ses yok.
Ağmıştı semâya kuyusundaki ayın şavkı.
Yine tiklemişti geceyi yırtan gün doğumunu.
*
Gün ışığında,
Tütün ile uyumuştu gizemin sancısı.
Hangi taşın altına koymuştu ki sabrı,
Hangi taşı kaldırsa küf kokulu hasret...
*
Türkü zamanı gelmiş dedi haline tabip,
Eğildi,
Seslendi gürültü, patırtı ortasındaki kendine.
"Neredesin sen?"
Taş İskeleKayıt Tarihi : 17.7.2023 21:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sesizliği bozan karanlığında, ışığı kendisine ses olan ve unutulsa dahi kendisi kalan, kalabilen , yalnızlık duymayan
farkındalığında yüreklere...
Saygı ile...
TÜM YORUMLAR (1)