Neredesin İstanbul Şiiri - Sait Demir

Bak güzel İstanbul, karartma bana öyle gözünü.
Sen söylettin taşı toprağı altındır sözünü.
Göstermedin sen hiç bana gerçek yüzünü.
Neredesin İstanbul, bulamadım ben senin özünü.

Olta attım denizine çekemedim lüfer.
Geçemedim köprülerinden döndüremedim teker.
Hani derler ya İstanbul’dan Üsküdar’a yol gider.
Gidemedim ben o yoldan can… ne haber.

Dalgana düşürdün beni vurdun karaya.
Gelmedi senin gibi iki yakam bir araya.
Yazıya oynattın beni ezdirdin turaya.
Çıkıp da kulelerine bakamadım ben saraya.

Amma da misafirperversin be, baba İstanbul.
Geleni bırakmazsın zengin, fakir, yetim, dul.
Ne yatak verirsin ne yorgan ne de bir çul.
Bittim ben sana, ne para kaldı ne de pul.

Bak güzel İstanbul, bak şu halime.
Şiir yazmak için almadım kalemi elime.
Sana roman yazacağım şiir ne kelime.
Hasret koydun beni Divriği ilçesine, Sivas iline.

Sahiden neredesin İstanbul, söyle ne olur.
Beyoğlu seni arar, bey kızında mı bulur.
Tophane ateş üstünde, Beşiktaş hazır olda durur.
Taksim’den sordum seni, dedi buralarda oturur.