Neredesin Firuze! ..

Kuş sürülerine karışıp şimdi
Apar topar bir yalnızlıktan arınıp
Gidebilsem onlarla çok uzaklara
Ellerimi koynuma dolayıp
Yüreğimi yumuşak bulutlara bırakıp
Sonsuz bir boşlukta yuvarlansam

Sırtımdaki hançer ağrılarıyla ah!
İlençli bir tufan bozgunundan çıkarak
Gökyüzünün tavanına onuru yapıştırsam
Tiksindim şu talanlanmış coğrafyadan
Bu gözyaşı imparatorluğundan ayrılıp
Damıtılmış mutluluklar uğrağına varsam

Hangi çağ bilinmiyor bir sayfa sonrası
Haram puştlar ile dost olmuş nicedir
Oluk oluk kan akıyor cennet kurnalarından
İhanetin hücrelerine sığmıyor insanlar
Yetim anaların sütünü çalıyor soysuzlar
Arzın merkezine varıp ömrü en başa sarsam

İpek yollarında bir kadın yolumu gözlemekte
Çile’yi oynuyor şimdi bezirgân ruhlu insanlar
Hangi mutluluğun provasıdır günlerdir bitmeyen!
Saatlerin çarkında kum, ölüm anlık bir gümbürtü
Varım yoğumdu umut, şimdi o da esarette
Neredesin firuze! Son kez sana aşkla sarılsam