Adem’in ilk çocuklarıydık, sen ve ben.
Gözümü açıp seni ilk gördüğümde,
ilk fırtınanın koptuğu gün yüreğimde,
elimi tutup söz vermiştin bana, demiştin ki;
“aşkım kıyamete kadar sürecek, sen sevmesen de”
Şimdi tufan oldu sevgilim. Sen kayboldun...
Ben Nuh’un yanındayım. Ya sen...
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
hani insan bazı çıkmazlara saparda yolunu bulamaz. işte tam o anda bir ışık belirir uzaklardan. işte yaşama tutunacağın an. sedece ve sadece tek bir an kurtarır seni.
insanlığın ilk sevdası (((((( işte şiirin tutunduğu dal. ne güzel bir kelime değilmi??
umarım beni anlamışsınızdır.... saygılar.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta