Nereden Düştün Bilmiyorum Aklıma

Bilmediğim bir şehrin caddelerinde yürümek gibiydi seni sevmek;
Korkuyla, endişeyle ve merakla, hiç bilmeden.
Yolumdan eminsiz, kaybolmaya hazır.
Korkulan başa gelir denir hep,
İş işten geçti, uzaktım eve.
Terketmedim şehri, altımdan kayıp gitti.
Gitmeseydi, hazırdım öğrenmeye.

Okuduğunda bir bir şehit düşecek kelimeler vardı;
Uğruna, bunca süslenmiş dizeler,
Bir benim bileceğim anlamlar vardı;
Şimdi hepsi arkanda kaldı.

Şiir bir muharebeyse, harbe tutuşturmak sözcükleri;
Birbirine düşürmek, susuz bırakmak,
Aramak süslü kelamları oğlunu yitirmiş ana gibi.
Belki bulmak bazısını; kolu bacağı eksik.

Kutsal kılsın, yaşatsın bizi yokluğun büyüsü.
Hem kıymet bilmemek var ya arsızca,
Yokluk ıslah eder bizi, biz nankörleri.
İnsan hep ister, ister bir şeyleri;
Aslında istediği; istemenin kendisi.

Yaşadıkça uyandırmalı en seçkin arzuları,
Keşfedilmiş olanı bir daha keşfetmek için.
Uzakları düşünmek, senin gibi güzelliği;
Benimki anca taşradan İstanbul’u sevmek.

Nereden düştün bilmiyorum aklıma,
Sahi hep aklımdaydın da;
Düşüşün uyandırdı beni...