Nereden Çıktın Karşıma Şiiri - Zafer Özkay

Tam unutmuşken, sensizliğe alışmışken,
Yüzünü bile hatırlayamaz olmuşken,
Anıları, fotoğrafları yakmışken,
Gittiğin o günden beri bu umutsuz aşkı,
Kalbime gömüşken neden, nereden çıktın karşıma.

Çaresiz kalışım bazı insanları cesaretlendirir belki,
Ama kazandıklarını sanırlar şimdilik,
Bir gün pişman olur da beni ararlarsa iş işten çoktan geçti,
Bir daha hasretle yanmak, uğruna ağlamak yok artık,
Kendimden geçtim, ben artık eski ben değilim sayende.

Ben, ben değilim, bu gülüşler benim değil, bu bakışlar,
Aynaya bakmaya cesaretim yok, boğazımda düğümlenir kelimler,
Yasak olan şarkılar, şiirler değil benmişim, tam unuttum derken,
Yokluğuna alışmışken, seni hayatımdan çıkarmışken,
Niye çıktın karşıma, neden?

Korlaşmış yüreğimin küllerini savurmaya başlamışken yeni yeni,
Sırası mıydı? Şimdi, niye alevlendirdin yeniden, niye yaktın,
Bu yürek daha ne kadar dayanır, ne kadar daha dayanacak bu acıya,
Gözlerimden akan kanlar dursun artık, güllerin dikeni elime batmasın,
Ben bittim, bu sevda çoktan bitti, bu acı bu hikâye bitsin artık.

10 Haziran 2011