Nereden Bilirdim Şiiri - Kemal Okumuş

"Ben içime ağlarım" derdi babam da gülerdim.
Meğer ağlarmış insan içine...
Çok daralıp da çıkmayınca insan içine,
Ağlayış sebebini gururuna yediremeyince.
Sanki tüm dünyanın en kara bulutları
Toplanmış gibi benim göğsüme.
Azap yağdırıyorlar durmaksızın tüm hücrelerime.
Bir kelebeğin kanatlarına saklamışım mutluluğu
Annem çağıdığında oyundan eve giderken.
Nereden bilirdim o vakitler tek gün yaşadıklarını.
Bir gün yaşadı mutluluğum, umutlarım...
Şimdi yer yüzünde cezaya kalmış tek kişi gibiyim.
Herkes gitmiş, bir ben duruyorum tek ayak üstünde.
Yalnızlığım sinmiş yakama, duruyorum kara tahtanın önünde.
Üstüm başım tebeşir tozu.
Halbuki ben ödevlerimi hep zamanında yapmış,
Aşka gelirken kalbimi hiç evde unutmamıştım.
Elektrikler kesilse bile mum ışığında devam etmiştim yaşamaya.
Ben hiç bir dersi aksatmamış hatta tenefüse bile çıkmamıştım.
Hislenme çantam dolu, mendilim cebimde gelmiştim.
Ben nereden bilirdim ki...
Nereden bilebilirdim kelebeklerin bir gün yaşadığını.