Nerede Şanlı Ecdadın

Müslümanlık, sözde kaldı, özde hüsran bugün, Aldananlar çok da olsa, aldatandır hep düğün.
Söz değil, öz lazım artık, bırakın boş methini, Ecdadına benzer evlat, gösterin bir tek kini!
İsterim görsün bu millet, yitik izzet, eski şan,
Nerde bir vakit arş tutan, vakur duran kahraman?
Var mı sizde bir nebzecik, hakka karşı bir hicap? Kandıranlar mıydı böyle, Fatih'in bile katli vacip?
Bölünüp her yana düşmüş, sualsiz şu hikmetin, Şirazesi dağılmış kitap gibi, tomar tomar milletin.

Kendi kardeş kanını mı içer oldu evlatlar?
Hainin sofrası mıdır açları doyuran yar?
Irzı çiğnenmiş bu millet, evladı paramparça,
Softa çelmesine takınır, yiğitlik bağlanır harca.
Azı, kuduz kurt üstte, bizse hala rehavet,
Sanırız ki hiç değişmez, baki kalır devlet!
Lakin tarih böyle yazmaz, gafletin yoktur sonu,
Ya uyanır millet artık, ya biter tüm umudu.
Kalkın artık, haykırın bir, mazinin şanlı adın,
Bekleşir gökte şehitler, sorar ecdad muradın!

Eğer bir damla kan kaldıysa damarınızda hâlâ,
Bilin ki, istikbaliniz tehlikede, andınızda irkilir vaha!
Ey yolcu! İşittin ya, bu sesler neler diyor?
Ayrılık, düşüş, yok oluş hep aynı sonu doğurur.
Lakin, nedir eskiyi bugüne denk eylemek?
Mazide kalan millet olur ancak kelplere ibret.
Bir nesle ki asırlar sunar yepyeni çağlar,
Tarih içinde kaybolup yok olmak ne sağlar?
Dinlersen o ma’nâ dolu sönmüş dişli canavardır,
Araya ayrılık koy, bütün akvâmı yıkan tek tefrikadır!