Nerede O Değirmenler (tahtalı )

Yolumun üstünde,bir yer var.
Küçükken babamla,gitmiştim oraya.
Kağnıyla buğday,götürürdük.
Hep o değirmende,un yapmaya.

Binanın tepesinde,saçtan bir oluk.
Üstü geniş,alt kısmı, dar bir boru.
Su yukarıdan,boruya giriyor.
Değirmenin altından,çıkıp gidiyor.

Küçükken hep, bu işi düşünürdüm.
İnsan bu işin,sırrını nasıl keşfetmiş.
Su basıncının,harika gücünü bilmiş.
Şimdi değirmenin,işi de çoktan bitmiş.

Su çeviriyor,değirmenin dolabını.
Döndürüyor koskoca,değirmen taşını.
İki taşın arasında,sıkışıp eziliyor.
Güzelim zavallı,tane,tane buğday cıklar.

Alt taraftan un olup,çıkıyorlar.
Şimdi düşünüyorum,yıllar geçti.
Tam kırk yıl,yine değirmen orada.
Artık o oluktan,sular akmıyor.

İnsanoğlu elektrikli,değirmeni buldu.
Eski değirmenin,geçti artık modası.
O değirmen yinede,görevini yaptı.
Şimdi hafızalarda,kaldı hatırası.

İnsan da daima,kendisini yenilemeli.
Eski değirmen gibi,yerinde beklememeli.
İçi boş artık,akmaz oldu suyu.
Gıcırtılarla kapısına kağnılar,artık gelmedi.

Nerede o eski anılar,virane oldu binası.
Şimdi yok gayesi,çatısı baykuş yuvası.
Sende bir değirmen ol,topladığın ilmin.
Su,elektrik ten de öte,atom enerjisi olsun.

Bununla çalışsın,bütün bedenler de akıllar.
Meydana çıksın,insanlığa faydalı buluşlar.
Yoksa sen de olursun,eski bir değirmen.
Gayesiz olur senin,dünyaya gelmen.

İlmini,bilgini kullan doğru yollarda.
Uyuşturur san aklını,meyhanede barda.
Dağıtırsan kendini,sağda solda.
Bir ömrü heder edersin,yanlış yolda.

Kendine,topluma daima, faydalı ol.
İnsanlığın gayesi,elbet bu olmalı.
Sende ki o gizli,cevheri hemen bul.
Budur seni,beni kurtaracak tek yol.

11.04.2002

Osman Karahasanoğlu