Nerede Kardeşlerim Şiiri - Abdulmecit Tuna

Ben Arakan’dan Ahmet,
Gözlerimi açtığımdan beri gördüm; açlık, işkence, eziyet.
Dört milyon insan feryat ediyor bir ağızdan,
Rabbinden bir rahmet bekliyorlar her an.
Gözlerim ağlıyor, yakılıyor bedenim.
Soruyorum; Hani, Nerede Kardeşlerim?

Ben Filistin’den Zehra,
Kanıyor derin yaram Mescid-i Aksa.
Haykırıyor davam, özgürlük Kubbet’üs-Sahra,
Utanıyor sessizlikten yer, gök, sema.
Gurur veriyor ceddim, Şeyh Ahmet Yasin’dir seyidim,
Ben şehit oğlu şehidim.
Soruyorum; Hani, Nerede Kardeşlerim?

Ben Suriye’den Aylan bebeğim,
Görmedi gözlerim oyuncağımı, görmedi evim.
Anlayamadan hiç kimdim, nereden geldiğim
Buz kesildi Ak Denizde küçücük bedenim.
Soruyorum; Hani, Nerede Kardeşlerim?

Ben Mısır’dan Esma,
Yaşayacak birçok şeyi olan gencecik bir fidandım daha.
Karşı dururken korkusuzca haksızlığa,
Şehit oldum bir öğle vakti Rabia’da.
Sadece adalet istedim, bu uğurda canımı bile verdim
Soruyorum; Hani Nerede Kardeşlerim?

Ben Diyarıbekir’den Yasin’im,
Bir kurban bayramı gecesi yetimlerde gülsün istedim.
Yoksullara bir lokma et dağıtırken, zalimlere denk geldim.
İşkence edildi, binalardan savruldu bedenim.
Daha on altı yaşımda iken vahşice katledildim.
Soruyorum; Hani, Nerede Kardeşlerim?

Ve daha nice; acı, işkence, zulüm altındayken
Müslüman kardeşin,
Soruyorum; Ne zaman bir olacağız
Mümin Kardeşlerim?