Bir adam gördüm,
Sokak ortasında oturan.
Baktı,
Durdu,
Gülümsedi,
Sonsuzluğu sakladı neşesinde.
Hayat onun için bir rotadan çok,
Rastgele ilerlenen bir labirentti sanki.
Önce yaşamaya adım attı.
Sonra durdu ve düşündü.
Yaşamak manasız bir gemi turu gibiydi.
Erken ya da geç ölmenin hiçbir farkı yoktu.
Geride kalanlar 3-4 gün üzülür,
Gerisini hep görmezden gelirdi.
Kimse üzülmezdi o kadar fazla,
Ben de üzülemedim sana.
İnsanın kendinden kendine yolculuğu,
Nerede başlayıp,
Nerede bitiyordu acaba?
Kayıt Tarihi : 17.12.2023 00:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!