Bir hastane köşesine düştü kimsesiz
Herkez bağırıp çağırıyor o ise sessiz
Gözleri koridorda sahip aradı kimsesiz
Refakatçisini sordular o anda öldü ecelsiz
Her üzgünü teselli ederdi o tesellisiz
Ümitleri tuz buz olmuş o kimsesiz
Hani canım dedikleri nerdesiniz?
Gözleri hiç olmadığı kadar sensiz
O ne yapsın ağrısı edepsiz
Kendine öyle sarıldıki sessiz sessiz
Hani koşup gelenin bekledin densiz
Gerçekleri kabullen öğren artık kimsesiz
Sen zaten hep ümit etmekle hata ettin
Dağ taş olsa aşar o gelir dedin
Tabiki bekleyecektin o kelebekler senindi
Ama artık yoklar kanatlarındaki pullar silindi
Doktorlar koluna serum ciğerine hava bağladı
O bukadar garipmiydi kimsesiz, içerledi ağladı
Kızdı kendine onlar tırtıl değil sende koza değilsin
Anladıki boşmuş, kurduğu hayallerini dağladı kimsesiz
Acıtmıyor artık verilen sözler yakmıyor canını
Düğümlerine düğüm attı bağladı kimsesiz
Önce kalbinin sesini sonra sözlerini dinledi
Taştı yüreğinin dışına bir söze çağladı kimsesiz
23-6-2011
Ferhan
Kayıt Tarihi : 24.6.2011 21:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!