Nerdesin Anne... Şiiri - Burhan Kale

Nerdesin anne;
Ben her akşam o eski mahalledeyim…
“Dut ağacından in oğlum düşersin! ” desene yine…
Babamın iş dönüşü yorgun halindeyim;
Ceketi üzerime atılmış
Kokusu sinmiş yüreğime
Bir beyazlık taşıyorum gözlerimde
Güneşler içimde doğup batıyor
Çiçeklerin açmış bahçede yine…

Nerdesin anne;
Yolları tozuyor mahallenin
Şehir bitiyor sütçünün evini geçince ağaçlardan
Daha ötesinde manzara dağdan
Yoksulluk içinde insanlar
Bir salkım üzüm vermiyorlar o koca bağdan
Okul yolunda kayboluyorum
Oynarken bir ses duyuyorum
Öğretmenim;
Kışımda baharım
Gecemde günüm
Bir adam
Farklı her adamdan
Kör kuyulardan çıkmak için
Tutunduğum bir el
Saraylara sultan olmak için…

Nerdesin anne;
Varsın gören olmasın başka
Bir sırrımız vardı ellerinin sıcağında
Bir güneş doğacaktı bu karanlıklara
Yeni türküler yazılacaktı aşka
Hayatın romandı ya
Hani sen anlatacaktın ben yazacaktım
Bırakıp gitmeyecektin böyle Şubat’ın ayazında
Gözyaşlarına teslim etmeyecektin
Saksılarda büyüttüğün çiçekleri
Çiçeklerin boynunu bükmeyecektin hani…

Nerdesin anne;
Dizine yaslayacaktım başımı yine
O sıcak ellerinden akan parmaklarını
Abı hayat gibi yudumlayacaktım
Sonsuzluğuna erecektim sevginin
Hasretine tutunmayacaktım böyle
Yangınında gurbetin
Bu bana reva mı anne? ...