Nerdesin Şiiri - Mehmet Kara

Nerdesin, el vurulmamış duygu dağım?
Söyle kelamını vakit geçmeden,
Kötülüğe bulanmamış dudağım;
Ses çıkar ki bileyim
-bir kılına can verilesi-
Sürü içinde yiten oğlağım...

Es bana serin bir yel gibi,
Kuşlar yuvalarında susarken
Ve, sabahımla kalk, erken
Ak bir insan olarak kaldır beni
fakir şiltemden.
Güneşten önce, yüreğin
yüreğimde doğarken.

Mezar taşıma konmayı bekleme!
Zamanı duy ve çık yola erkenden.
Penguenim, hayal kuşum,
Aşılmaz dağlar var aramızda,
daha yolun çok uzun...
Yetiş ki, duyayım ölmeden,
-bu dünyada varlığını-
Henüz gönlüm
gül yapraklarında gezerken.

Nerdesin, kelamı kelama benzeyen dilim!
Yanağı yüreğimden kan almış,
Nakışı içime işlemiş kilim;
Nerdesin, hep hayalden renk almış,
Gök kubbenin altında,
ışıklardan ördüğüm filim!

Nerdesin, iç ağrılarım, yürek sancım!
Bilemezsin, nasıl acılar içindeyim;
Nerelerdeyim, kimlerleyim...
Kurtul gel tuzağından, sesini düşlediğim,
Elimi süremediğim, yaban ördeğim...

Nerdesin, gök kuşağım, al-yeşil yanım;
Gür yapraklı, salınan dalım!
Konsun bedenime artık kuşlarım.
Kuşlara yuva olsun diye,
dal, beden gerekir:
Dereler azıp, yeller sert esince,
Sen ve ben olmalıyız önce.
Neler yaşar kuşlar bilirsin,
Onulmaz bir kasırga gelince...