zamana engel olamadım olamadık
sustum konuşamadım giderken
bir veda bile demeden gitmek istedim
olmadı son kez giderken
o gözlerindeki hüznü saflığı simsiyah parıltıyla
sana veda en iyisiydi
biliyormusun bu ayrılık çok üzecek beni
en azından şu anda aynı şehirde
birlikte nefes aldığımı bilmek bile yetiyordu
şimdi binlerce kilometrelerin ardından
sana dökülen gözyaşlarımdan habersiz bir ömür geçecek
ben hep seninle bir ömür geçirmeyi hayal ederken
o son bir ayrılık saati geçmek bilmemişti
gözlerine doya doya bakarken
sanki zaman dursun diye yalvarırcasına
kenetlenmiştik birbirimize
söz ver dedin söz ver ağlamayacaksın
ağlamamak elde değildi.
ben gittikten sonra üç arkadaş buldum kendime
gözyaşlarım, yalnızlığım ve senin hayalin
varlıkları acı versede lakin
zaten sessiz acılara gömülmüştüm
bir enkaz oldum yada sensiz bir tepede mezar
beraber ölecektik ya hani söz vermiştin
ben öldüm ey sevdiğim sen......NERDESİN.....
Kayıt Tarihi : 11.2.2010 20:31:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yaşarken sevgisini ölesiye yaşayanların bir küçük hikayesi
![Hikmet Ertaş](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/02/11/nerdesin-557.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!