Öksüzlüğe terk edişinde yitirdim sesimi.
Dağları üstüme devirip gittiğinde.
Arkandan şiirler yolladım.
Şarkıları hüzzam çaldım hep.
Yoktun.
Duymadın.
Oysa düşlerimi anlatacaktım sana.
Çıldırtan bu sessizliğe gömülmeden.
Ve saflığına dokunmadan aşkın.
Gökyüzü mavilerim siyaha boyanmadan,
Sana yarınlar getirecektim.
Papatyaların beyazına sakladığım.
Şimdi;
Görüyorum ki gelincikler hep kırmızıymış.
Bulut yüklü gecede yok olmuş yıldızlarım.
Yüreğim yangın yeri.
Yüreğim kar boran.
Yalnızlık değil beni vuran.
Sensizliğin suskunluklarındayım.
Kıvranıyorken güneşsiz sabahlara.
Nerdesin yar! .
Alışamadım yalnızlığa.
Bir duyabilsen kendi boşluğumda yiten sözlerimi,
Bir bilebilsen seni hâla nasıl sevdiğimi.
Hasretimi anlayabilsen.
Sürgünlerinde idama mahkum.
Ölümcül bir sevda benimkisi.
Azatsız tutsaklığına çivilenmişim.
İçimin karanlıkları aydınlığa direnir.
Hüzün yağar saçlarıma yıldız yerine.
Kurur vuslata tomurcuk tutmuş dallarım,
Yerinde hasretin filizlenir.
Sona çok az var,
Nerdesin YAR? ........
Kayıt Tarihi : 30.11.2007 23:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Nasıl da gizleniyor bazen,
En saf masumiyetlerin içinde
En çirkef ihanetler..
