Islak çimenler üzerinde yürüyorum, sahille el ele. Sabah olmak üzere. Hayatım kadar sessiz her yer. Çok uzun bir yol ve ben nereye gittiğimi bile düşünmek istemiyorum. Bir yalnızlık var bu şehirde tüm kalabalığına rağmen dışardan izliyor herkesi, ona dokunan tüm ellere rağmen bir camın arkasında saklanıyor elleri. Bu şehir kadar yalnızım ve yalnızlık gün be gün zorlaşıyor. Kışın kasvetli yüzü şehrin dumanlı başına çöküyor ve nefes alamıyorum ben de onun gibi. Oysa ne kadar istiyorum bu sahilde seninle yorulmayı, bir sabahçı kahvesinde günün ilk çayını seninle yudumlamayı, gülüşlerle süslenmiş kelimelerin içinde neşeyle buluşmayı. Ne kadar duvar varsa bilinen yıkılmalı. Tüm camlara bir balyoz indirip gecenin sessizliğini bozmak geçiyor içimden ve bağırmak avaz avaz ayaza inat, nerdesin? Bilmediğim bir yerde bilmediğim bir hayat yaşıyor olman içimi acıtıyor, sessiz sedasız durup olduğun yerde beni senden bizden bihaber bırakmana isyan ediyorum sevgili. Duyuyor musun yüreğimin sana seslenişini, nerdesin? Up uzun bir sahildeyim. Sensizim, adressiz, kimliksiz,sevgisiz. Hangi duyguların intikamı bu, hangi ahların cezası, hangi sevgisizlerin bana kestiği hesap bu. Nerdesin? Dört duvardan öte bu şehir bile artık bana dar. Dünya üzerinde nerede olsam içimde aynı haykırışlar. Deli gibi özledim sevgili, nerdesin? Karanlık ve yalnızlık senin olmadığın her yer. Ve ben karanlıkta yaşayamıyorum, özleminle yanıyor, yokluğunda eksiliyor, sensizlikte eriyorum. Nerdesin.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
