Nerdesin Şiiri - Mehmet Selim Çoban

Nerdesin ey yar! gelmedin son hayal de yanıp yanıp kül oldu
şimdi kalbim elem, yürek duman, sine çak
gelmedin yıldırımlar düştü hayallerime
artık sana doğru her adım ölüm sunar.

Nerdesin, bir yağmur yağıyor ta içime
yüreğimde amansiz alevler taşıyorum
gecemi çığlıklar bölüyor
seni arıyorum boş sokakların sessizliğinde
ve seni soruyorum gece karanlığını aydınlatan şafaktan.

Nerdesin, serseri rüzgarlar kopuyor içimde
güneşli güzel günlerde kalbim hicran doluyor
sonsuzluğa yürüyen aşk tutsağıyım
ayrılık türkülerine aldırmıyor kalbim.

Nerdesin; yalnızım, dinmiyor kalbimdeki ateş
söyle ne içindir bu sevda tutsaklığı
ne içindir alınyazımızın karalığı
kalbimizin kaderi mi bu söyle?

Nerdesin, yeter yüreğime düşen ateş
gel kaldır yüreğimdeki ateşi
olmaz uçurumların aşkınadır yaslandığım
bitmesini istemediğim rüyalar
solmasını istemediğim menekşelerdir.

Nerdesin, seni güneşten sordum güneş battı
seni aydan sordum ay kaybuldu
seni göklere sordum üstüme yağmur yağdı
seni şiirlerle anlattım kelimeler yetmedi
ve seni kalbimden sordum o içimde dedi.

Nerdesin, nefes almak değilmiş yaşam
seni özlerken sensiz olmak
eğer olurda beni aramaya çıkarsa gözlerin
ben, hüznün ruhuna çizdiği resimlerdeyim
gamsız gecenin karanlığında değil
ben, herzaman yüreğinin götürdüğü yerdeyim.