Nerde kalmıştım Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ben ezelden beri özgür, ezelden beri hürüm.
Yasak nedir bimem; arkama bakmam yürürüm.
Hiç korkmam; dimdik dururum, nereyse varacağım menzil
Çoğu kez de, bir fareden bile korkarım eteklerim çalar zil...

Belli olmaz, öyle deli sürekli çağlarım ki, olurum bir şelale
Ya da kimbilir,padişahın has bahçesinde Lale.
Bazı çocuk, bazı genç, bazı yaşlı bir adam;
Ya on katlı bir binada çatı,belki de bir gecekonduya dam...

Ağaç ta olduğum olur, gürül gürül ormanlarda.
Belki de o sapsarı başaklar benim,hasat vakti harmanlarda.
Zaman, zaman öyle küçülüp, öyle ufalanırım ki düşerim garip hale...
Bazı da tutamaz,hiç bir kuvvet benim dizginlerimi,
Siz o zaman görürsünüz benim hünerlerimi...

Çabuk kırılır kalbim, konuşamam; bazan da lal olurum...
Bazı yerde bir çakıl, ya da hiç belli olmaz gökte hilal olurum.
Ben bir deli tayım ki,hırçınım kötüdür tabiatım
Benden delisin görsem; sinerim yıkılır saltanatım
Ben de insanım; hasta olsam, tabib çare bulmaz yareme
Kime sitem edeyim kıymet bilmez yare mi?

Çuvalla altın sunsan, dönüp bakmam harama.
Sen hintten yemenden gelsen; derman olman yarama
Değil mi, ki,inadından mütemadi beyaz dersin karama
Çocuk olsam okşamazsın başımı, aşık olsam silmezsin gözyaşımı
Sarmaşığım, aşığım, dolaşığım; betonlara sarmalım
Bunca yükü taşıdım bunca sene ben nasıl bir hamalım?

Ben, ben, ben dedikçe kalır mı kıymeti harbiyesi
Adam olan adamın, anlaşılır atasından aldığı terbiyesi.
Yağmur altında ıslanmaksa muradı,ya da yok şemsiyesi
Yine falım kapalı; fincanın dibine çökmüş kahvenin tüm telvesi.

14-Kasım-2008 -Ankara