Nenem Şiiri - Yılmaz Sarper

Memleket çalkalanıyordu o gün. 24 Nisan gecesinde 2004’ün.
Yoksul, yaşlı bir kadın; yemenisini sarıp başına, süzüldü kerpiç evinden Lefkoşa meydanlarına...
Yürüdü koltuk değnekleriyle yaşlı kadın. Yürüdü ağır aksak. Sardı meydanları. Sardı Lefkoşa’yı. Tüm Kıbrıs’ı sardı yoksul, yaşlı kadın.
Herkes gördü...

Nenem benim...
Sabır kokulu ellerinden öperim.
Nasıl da yakışmış
Ucuz basmadan o entari.
Entarin ne güzel senin...

Varsıl yaşamayı tanımadın besbelli.
Kömüre kesmiş ciğerin acıdan.
Belki yitirdiklerinin hüznüdür
Gülerken bile taşan gözlerinden.
Belki hasretlik;
Göçe kurban torunlarına.
Gözlerin ne güzel senin...

Surlarda patlayan çiçektin.
Meydanlara indin.
Taze gelin kadar umutlu,
63’te diklenen Mücahide’ydin.
Nesline kurban!
Nane kökü gibi sarmışın yavruları
Bilge bilge.
Sarışın ne güzel senin...

Nelere tanık başındaki ak yemeni...
Kadınlığını yaşayamadın bilirim.
Gönlünce büyütemeden,
Okşayıp sevemeden,
Direniş mevzilerine uğurladın
“Selametle” deyip evlatlarını.
Zeytin yaprağından tütsü yakmışındır ardı sıra.
Duaların ne güzel senin...

Gün yüzü görmedin nenem!
Gün yüzü görmedin...
Kahırla tüttü ocağın hep.
Kan değil;
Onur davası seninki!
Azgan dikeni olup battın
Kem gözlere.
Körlenmediler!
İsyanın ne güzel senin...

Kıbrıs türküleriyle buram buramdın nenem.
Abanıp koltuk değneklerine,
Coşkuyla ve muhkem,
Salını salını Kıbrıs geliniydin.
Endamın umuttu.
Duvağın özgürlük.
Duvağın ne güzel senin...

Ellerinden öperim nenem.
Sabır kokulu ellerinden...

Yılmaz Sarper
27 Nisan 2004