Nemrut Şiiri - Mehmet Selim Polat

Nemrut tanrıyım dedi,sineğe mağlup oldu.
Fir’avn ki,Allah’ı tanımadı,su’da boğuldu.
Şeddatı anlatmaya ne gerek hep böyle oldu.
Müseyleme,sahte resul oldu,o da vuruldu.

Şimdi,hal böyle olurken,olanlar unutuldu.
Ebu Cehil,Ebu Leheb,inadından kahroldu.
Bakın,serveri kainat,Muhammed’e ne oldu? .
Çok şükür,iki milyar insan Müslüman oldu.

Bil ki,Muhammed,çok gösterdi,metanet.
Bu günlerde,ona ettiler,utanmadan ihanet.
O’na inanmayan,insanlar,bulamaz,necat.
Hakikat bu kardeşim,çünkü o son Risalet.

’’Levlâke,Levlâke Lemma halaktul eflak.’’
Sahtekar resuller olacak,mutlak helak.
Muhammed sevilmezmi? ,varlığı hak.
Bir gün,Allah nurunu,tamamlar mutlak.

O’Allah’ın nurudur,gözümün sûruru.
O’canımın canıdır,gönlümün nuru.
Canlar feda olsun,Muhammed Rasulü.
Dinlermiyim? ,inkar eden,sahte resulü? .

Ya Muhammed,imanımsın,şeksiz,şüphesiz.
İstemem cenneti,neylerim,giremem sensiz.
Muhakkak,Sana inanmayan gider imansız.
Cehenneme gidene acırım,çıkamaz sensiz.