Nemrut Şiiri - Hasan Taner

Nemrut; halkına, ordusuna, dostuna
Nemrut; eşine, çoluğuna çocuğuna
Nemrut; dünyaya, hayvanata, nebatata
Nemrut; kendi ruhuna, bedenine, nemrut...

Bİr sinek beynine girdi; oldu sinek nemrut
Halkları, ordusu eşi dostuna mahçup
Neylesin sineğe boyun eğmede Nemrut
Zoraki beynindeki sinek vızıltısına mağlup

Nemrut yaratmıştı herşeyi, ondan habersiz bir kuş uçmazdı dağlarında
Nemrut'um demişti kainata herdem, her nesil
Boyun eğmişti herşey neylesin halk boyunduruk elzem
Girdi sinek şakağına Nemrut bir o yana, bir bu yana sersem

Nemrut dert yanamadı yarattıklarına, kapı kullarına
açamadı ellerini hiç muhabbet etmediği Mevlaya
sarayı kabir gibi sinek vızıltısına mağlup, Nemrut mağrur
Namağlup ufacık sineği kovamadı nefsinin Nemrutu Nemrut

İşte nice Nemrutlar geldi geçti bu mekandan
Nice sular aktı, geçti kervanlar altından
Uslanmaz Nemrutlar şehveti hırs aleminden
Ne zamanki haber gelsin mezardan

Her Nemrut sineği hep olmalı,
Yanından sineği eksik olmamalı
Ki aklımdasın deyip unutmamalı
Nemrut vardı benliğim insan olmalı

Perde gözlerle kainatı süzerken
Kepçe kulaklarla ataları dinlerken
İki çift burunla mis kokuları kokarken
Ya Nefsi- Nemrut; ben insanım demeli