Nemlenen Gözlerimle Bakarken Ufuklara

Nemlenen gözlerimle, bakarken ufuklara
Kaybolan yıllar için, mahzûnca kalbim ağlar
Titreyen yüreğimle, tutundum şafaklara
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.

Suâl ettim kendime, düşmânın kimdir diye
Nefsi işâret etti, haddini bildir diye
Hakîkatten gayrısı, anladım ki hikâye
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.

Gün batarken her akşam, ömürden yaprak düşer
Hiç durmadan geçiyor, sâatler üçer-beşer
Tefekkür eyledikçe, hamlığım yanıp pişer
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.

Her gecenin ardından, tânla başlar bir seher
Kim bilir ne müjdeler, bâd-i sabâ’yla eser
Rabb’imin bir lûtfudur, her ânımız bir cevher
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.

Güneşin ışıkları, huzmeli bir akışla
Düşerken her nesneye, desen çizer nakışla
Seyrân eder gönüller, hayrân olan bakışla
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.

Bilirim ki bu dünyâ, iki kapılı bir han
Selâmet yurdu için, her nefes bir imtihân
Derinden gelen bir ses, haykırıp derki uyan
İçimdeki ümitler, beni hayâta bağlar.