Nemli Bir Eylüldü Gözlerin

Yorgun ve devrik günlerin boy aynasında
Düşe bakıyor bir kadın ve adam
Dağınık saçlarında gün kesiği ışıltılar
Durdurulamayan anların sahnesinde ağlayan bir çocuk
Gözlerinde hüzzam haykırılar
Hızla ilerliyor saat
Yorulmuş kösteğinde rakkase yalanlar
Haylaz dünler içiyor boş bir kadehten adam
Alabora olmuş hatıralar, ruhunda yangınlar...

Eksik kalmış sözler, yanılsamalı bir anlatı dilde
Unutulmuş bir fon yanığı belki de içimizin o derin boşluğu
Kurgusuz yaşanmışlıkların fay hatlarında dilimizdeki hazin yakarı
Belki de tanıdık bir unutulmuşluk
Hangisinin olduğunun ne önemi var
Aslolan bir kayboluş ninnisi içimizdeki
Ve yutkunarak çoğalttığımız düşlerin fiyakalı repliği...

Aşkın siyah beşiklerinde anason kokusu
Ateşi çoğaltıyor bir kadının özlemli bakışları
Yağmur suları yongalar sürüklüyor uzaklardan
Bir köpek uluması yırtıyor yorgun geceyi
İki kişilik özlem dolduruyorum kirli bardaklara
Dilimdeki tutkun zamanlar rapsodisiyle yuvarlanıp
Diz çöküp ayrılığa başlıksız şiir oluyorum
Nemli bir Eylül oluyor ansızın gözlerin
Terk edilmiş ruhumla yürüyorum aşktan uzaklara…

Karla örtülen ağaçların eğilmiş dallarında ayaz çentiği
Ardımızda derin izler bırakarak yürüyoruz mor dağlara
Hayta çığlıklı kuşlar tünüyor toprakla sıvanmış bacalara
Sessizliğimiz yorgun bakışlarımızda dağılıp kayboluyor
Rüzgârın tenimizdeki acısıyla birbirimize sokuluyoruz
Huysuz âşıklar gibi dalıyoruz alabora olmuş anılara
Koşuyoruz el ele birlikte, mutluluğun panayır olduğu kırlara…