Nemasız Aşk Şiiri - Mehmet Ali Yüksel

Yürüdük,
Bir bahar günüydü
Kar çiçekleri kucak açmış
Toprak, ekmeğin buğusu gibi,
Ciğerlerimize zambaklar kokusunu koklardı.
Yüreğimizde gelecek sevinci,
Yüreğimiz aşk ile dolu,
Yürürdük elele
Savururduk tenimize nemasız sevgimizi
Katıksız, bilurlaşmış çiçeğin poleni gibi,
Saf ve temiz.

Yürüdük,
Karşılıksız, kar ve artı değeri olmayan
Yüceltik emeği hep birlikte,
Kominal bir yaşantıda
Sahiplendik havamızı, suyumuzu,ekmeğimizi,
Tir, tir titreyerek
Soğuk zemheri günlere aldırmadan
Başımız öne eğilmedi
İlmekler boynumuza geçtiği anda dahi,
Gözlerimiz gülüyordu,
Haykırıyorduk onurumuzla ölüme.

Kimileri için, ölüm bir sondur
Kimileri için bir başlangıç,
Ve süre gelen bir tarih,
Kimileri için gönüllerde tarifi belli olmayan aşk,
Ve yıpranmamış alnındaki yıldız gibi parlak,
Mağrur bakışlı genç gibi
Ölüme haykıran bir neferdir,
ÖLÜM.

2007