Nem Kaldı Şiiri - Mözgür Özbek

NEM KALDI

kuraklaştı toprak çatladı beden
çiğlerden önce acıyla piştim ben
gözlerim yaşlı kurumaz oldu nem
iki damla yaştan başka nem kaldı

gönlüm divane kalmadı dermanı
ezelden yazılmış dertli fermanı
dert çile ile bitirdim hayatı
soldu yıldızım güneşim nem kaldı

dur diyemedim hain kaderime
söylemedim halimi kimselere
rızk için kul köle etti zalime
ekmek aşım zehir oldu nem kaldı

evim barkım yıkık kaldı virane
çektiğim çilenin izi yüzümde
dertli ortağım yaşlar gözlerimde
vaz geçtim aciz hayattan nem kaldı

kabuk bağlamaz derin yaralarım
yılan çayan dolu gönül sarayım
bir bir terketti sahtekar dostlarım
bir garip serimden başka nem kaldı

gül hüzünlü boynu eğik bülbüller
çürüdü tohum kurudu filizler
hüsran oldu ömürde esen yeller
hoyratlar girdi bağıma nem kaldı

aşkı sevdayı gönlümce tatmadan
bir gün mutlu olup murat almadan
işte geldim gidiyorum dünyadan
boşa uçtu gitti ömrüm nem kaldı

derdim kederim acılar içimde
hayatta hep yenik düştüm kadere
güvenmez oldum aldığım nefese
ruhum terketti bedeni nem kaldı

bilmeden yalancı dünyaya geldim
acı çığlıklar oldu sessizliğim
çaresiz dertlere umut serperim
geldi geçti viran ömrüm nem kaldı

karanlıklara esir gündüzlerim
uykusuz geçer hain gecelerim
soğuk odamda titrer hayallerim
bir kuru hayalden başka nem kaldı

umurumda değil yağan yağmurlar
gözlerimden sel gibi akar yaşlar
akılsız diye dostlar beni taşlar
kaybettim kendi kendimi nem kaldı

bitti doğacak güne umutlarım
bembeyaz oldu sim siyah saçlarım
alnımdan akar derdim acılarım
paslara büründü gönül nem kaldı

yoruldum ben düştüm elden ayaktan
hayır kalmadı ne dosttan ne yardan
hevesim geçti sevgiden saygıdan
kırık bir gönülden başka nem kaldı

yüce bir beydim ezeli zamanlar
düze indirdi hain vefasızlar
ömrü bitirdi yalan riyakarlar
bir doğru sözümden başka nem kaldı

m.özgür özbek