Neler Çekmedim ki Yokluğunda

neler neler çekmedim ki yokluğunda
puslu vadilerden geçtim susuz uçurumlardan
solgun çöl akşamları gördüm
-aysız gecelerde düş kurarken-
berrak sularda izi kalmış dudakların
kızıl kaftan giydiğini gördüm
tenimde ıslak küf kokusu
kendimi böldüm sağlayanı olmayan çarpımlara
elde tutacak bir yalnızlık kaldı
bir de elleri tetikte ol hüzün

gün oldu ateşten ağlar ördüm
denize düşen yıldızları tutmak için
yağmur desenli perdeler örttüm ay ışığına
içimde bir zeytin tanesinin ekmekle sevişen hüznü
yalnızlıklara vurdum kendimi suskunluklara vurdum
umarsız esintilerde tuttum sensizliğin güncesini
küllenmez bir sevdaya tutsak düştüm
engerek acılar büyüttüm gidişinin nöbet saatlerinde
bir tahta iki çiviye hasret kaldım

gün oldu yıldızlarla konuştum dalgalarla söyleştim
hayalinle bakışarak düş pembesi bir sofrada
kadeh tokuşturdum gökyüzündeki ayla
saçlarını ördüm umutla ıslatarak ellerimi
deniz sesinden yoğurarak gözlerinin rengini
yüzünü çizdim kayalara kirpiklerimin karasıyla
sabahları süzülüyor diye odana
sıcaklığı düşüyor diye sen uyurken dudaklarına
tırnaklarımla kazıdım güneşin çıplak yüzünü

gün oldu ağzımda zülüf tadı bir ıslık
kendime pusuya yattım
kurşuna dizdim baldıran otu sarmış anıları
kan kustu içimde ağıt yakan o hercai sevinç
yüzümü karaya çalıp acıya hüküm giydim
ellerimle kutsadım kayıp sevda yontusunu
bir sigara sardım ayazda kurumuş tütünden
efkar bastı sis çöktü yollara düştüm
çiğ tozlar yuttum sensiziliğin artık yalnızlığında
bir damla suya hasret kaldım

neler neler çekmedim ki yokluğunda
ah bilir misin ki ey sevgili
tükenen yüreklerde yazılır ölümün güncesi
özleme kuruluyken aysız gecelerde zaman
her aşk kendi yalnızlığında besler acıyı

2001-2002
mersin