Nekahat Şiiri - Mehmet Hüsnü Asan

Bu cadde bu yokuş elan burada
Ortada dümdüz kesif bir çizgi
Onlarca araç geçtiği sırada
İçinde pandomim suratlar gizli

Yokuştan metalik oto inmekte
Şoför dalkavuk edayla gülmekte
Kimbilir yanındaki hanımı sevmekte
Viteste buluşmuş ellerde gizli

Seviyor sevmiyor yapıyor şu hanım
Acele yürüyerek yapıyor bir sayım
En son seviyor da biten yaprağın
Dikenli dalında gözyaşı gizli

Cadde kenarındaki evin penceresinde
Tolstoyun “Dirilişi” var ak ellerinde
Ankara yerleşmiş kara gözlerde
Vuslata doğru diriliş gizli

Belediye otobüsü yokuş çıkmakta
Tıklım tıklım halde durağa varmakta
Binenler inenlerin yerini almakta
İçindeki insanlarda hayatlar gizli

Cadde kenarında bir uzun selvi
Selviye dayanmış bir çift sevgili
İncecik şu belide sarmış elleri
Gözlerden gözlere akan sel gizli

Hayata müstehzi gülüş atan kim
Kafasında tilkilere bağlamış sicim
Kuyruğu kuyruğa değdirmez iklim
O baştaki beyinde hinlikler gizli

Ezilen şu yokuş duruyor dimdik
Ezen ayaklara karşı temsil asillik
Yamalanmış ziftle olan zariflik
Altında necisten kanalet gizli

Hayat bir caddedir bunları sen bil
İyilikte kötülükte istersen sebil
İrade-i cüzziyenle olma sen sefil
Dalalete hidayete dümeni gizli

Semaya zöhre, yere cemre, gönüle sevda
Bu kadar bollukta olmaya sahra
Yemen, aden, sanada olasın vaha
Burada Veysel Karani sevdalar gizli

Bu cadde kah olur çıkmaz bir sokak
Kimbilir belkide sonsuz bir vuslat
Dergaha varılan son durak sanat
Mezata düşmüş edepte gizli

Söylerim herkese dilim döndükçe
Sanır ki adamım sin-kaf sövdükçe
Gün gelir caddede dizini dövdükçe
Kaybolan ahlakta erozyon gizli

Tükürme yerlere ey kişi sen
Tükürülecek bunca kem yüzler varken
Edepsiz caddede edep satarken
Edep siz olun edepte gizli

Mehmet Hüsnü ASAN
12/03/2006
Saat:02.40