Nehrin Gözyaşları Şiiri - İbrahim Yılmaz

Uçsuz bucaksız devasa bir nehrin
Safir sularınında kaldı aklım
Aldanıp daldım nice meçhul yılların
Gri renginin aymazlığına,
Halbuki aklımda sen olmalıydın
Gecenin en kuytu zamanında
Sen olmalıydın her gerçeğimde
Ve aşkın sonsuzluk otağında,
Ben kelebekler ölmesin diye
Gözlerimi serdim her tan vakti sana.

Aşka akan nehrin zümrüt gözlerine baktım
Ve seni aradım her damlasında
Akıverdi toprağın yanaklarına
Yılların birikmiş hicran acıları,
Demek o sevdayı bekliyordum ki
Doluverdi içime nehrin gözyaşları,
Halbuki yeryüzünde bütün güller senin için açar
Her goncası sen kokan aşkın mahcup gülleri
O güller ki aşkın hicran ateşiyle yanıp solmasın,
İçimdeki dünyamı bilmeden
Hiç kimse bana aşkın anlamını sormasın.

Sensin gecemi ve gündüzümü kuşatan
Sensin aşkın mutlak gerçeğini bana sunan
Sensin ılık iklimlere kanat açan
Göçmen kuşların yollarını şaşırmayan rotası,
Açılsın denizlerin indeksleri göklerin ufkuna
Uzanıversin bende kalan saklı duygularım sana,
Sana nasıl anlatabilirim
İçimden akan safir bir nehrin sır sevdasını
O sevda ki, anlatıversem yakar
Evrenin derin bellekler haritasını.

Bu gece safir bir nehir akıyor
Yorgun kalbimin sonsuz derinliklerine
Bir bakıyorum nehir, lavdan menderesler çizerek
Suları aşk ateşi olmuş vadiyi yakıyor,
Halbuki bu gönül
Yıllarca o safir nehrin
Mümbit sularını beklemiş aşkıyla
Nehir, aşkı için ağladıkça
Gamzelerine dolan gözyaşları
Solgun benzinin şerha şerha olmuş kalbini suluyor,
Ben o vadinin yamacında üşüyorum
Yapayalnız kalmış, kuruyan bir ağaç gibi
Nehrin gözyaşlarının merhametini bekliyorum.

İbrahim Yılmaz

Mayıs 2018