Nehirde sürüklenen bebek

Zaman
Yağmur gibi akıtırken üstümüze
Kalınca sözlerini
İnsanlar beklerken bir kadehlik yazıdan
toprağın altını
Bağışlanan insanların geçtiği yola doğmuş
ama nasibine adım bile atmamış...

Sessizliğine, ağır ağır nefeslerin eşlik ettiği
hesabını verdiği hayatın
nehirde sürüklenen bebeğin teslimiyetiyle ait olduğu yerden gelen, ait olduğu yere giden...
orda açmış gözlerini ve kaybolunca yeniden doğmuş,
gittiği yerde tekrar
sanki onca sene
hiç tecrübe kazanmamış gibi
yaşayabilmemeyi başaracak.
Ölüm kalım meselesiydi sanki
geldim, sevdim ve gidiyorum
evet, bu bir ölümdü ve yahut kalımdı.
ne ölüyordu ne kalıyordu
ne istediğini yaşıyordu
ne ölüyordu istemeden yaşamayı.
ne söylüyor istemeyi yaşama
ne yaşamdan istiyor söylemeyi
bütün kargaşanın içinde
sürükleniyor her defasında
bağışlanmayı bile değil
kadehin bitmesini bekliyor...