Nehir zambakları Şiiri - İbrahim Yılmaz

Zambaklar en ıssız yerlerde açarlar;
Ya mezarlıklarda veya nehir boylarında
Issız dedimse, aslında hüzün kokar zambaklar
En sevdiklerimizin kara bağrında açarlar.

Zümrüt bir yaşamı hatırlatır bana
Nehir boyunda açan mor zambaklar
Dünya hayatının renkleri vardır onlarda
Kah hüzün, kah vakur, kah aşk
Huzur veren mor bakışlı zambaklar da.

Dünyanın ıssızlığına sığınan ruhumun
Vehimleri beni ele veriyor
Kötü şeylerden sıyrılıp
İyilik aydınlığına vardığımda
Bana adın yetiyor.

Açıkça görmediklerimize inanmam diyen aklımız
Zamansız ölümler karşısında neden susuyor
Aşağılık maymunlar olun diyen o sese
Kulak vermeyen kalbimiz heba olmuş bir ömrü yaşıyor.

Taştan su fışkıran pınarlar nehirleri beslerken
Gizli olan o katı şey nedir ki bizi tedirgin ediyor.
Sayılı günler dışında, bize ateş değmez diyenler
Helak olmuş bir ömrün lav dehlizine akıyor.

Kökleri sana dayanan nehir zambakları
Senin isminle bize aşk şarkıları söylüyor
Nehir zambaklarını işitmeyenler
Talihsiz bir ömrü yaşıyor
Benim sana mecbur olduğumu
Gözlerim nehir zambaklarına baktıkça anlıyor.

Zambakların gölgeleri düşüyor
Yorgun nehrin sularına
Gece gündüz dualarımda sen varsın ey sevgili
Sen varsın her şeyimde besbelli
Adını sevgimle yazdım aşkın mermer sayfalarına,
Sen sustukça muştu çiçekleri açıyor gözlerinde
Seni düşündükçe, ıssız bir nehir olur aşkın bende.