Nehir ve Zaman Şiiri - Utku Temizkan

Akıyor zihnimden beynim,
Kaçıyor fikrimden zikrim,
Bir hülyadayım bir semada,
Bir yangındayım bir deryada…

Gerçekler hep acı vermezmiş,
Gerçeklik ayrı bir zevkmiş.
Aklım bir garip füsunla hapsolmuş,
Ruh sanki şu an bedenime dolmuş.
Baharlar yeşiller geçmiş sonra gelmiş,
Aslında ne geçmiş ne gelmiş ne de bitmiş.

Bir gemi ki bu liman hayalinden arınmış,
Öyle bir güzergah ki kabuslarda barınmış,
Kadehler merhemi olur çözermiş derdini,
İçindeki dumanla üflermiş kinini.

Söz söyleyerek anlam bulmuyor,
Göz bakarak istediğini görmüyor,
Anlatmak anlamaktan da zor.

Asılı kalmış yıldızların bekçisi,
Kendisi hariç her şeyin bilgini,
Başı belli sonu belirsiz olan yolun,
Usanmadan giden gezgini.

Bir ondan bir de bundan,
Kalemimde kendim gibi karman çorman.
Akmayan bir nehirde geçmeyen bir zaman,
Burada yıkanmak mı durmak mı yaman?

Dönüp dururlar etrafımda,
hem gerçekler,
hem yanılgılar,
hem sanrılar…

Gün geldiğinde dururlar etrafımda,
Dün gittiğinde yanımda durmayanlar.
Biliyorum gün gelir dün gider,
Geleceğe de buruk da olsa bir umut değer,
Arda kalan yıllar yahut saliseler,
Hep o umutla yavaş yavaş geçer.
Geçer gider ve gün geldiğinde biter,
Bittiği yerde yeniden mi başlar?
Gittiği yerde hiçlik yahut şaraplar,
Geldiği yerde sevaplar ve günahlar,
Kağıda değen mürekkebi,
Bu sefer yalnız koparılan dal anlar.