Nehir ve Kadın Şiiri - Zehra Kemaloğlu

Nehir ve Kadın
....
Gözü çok uzaklara
Çok uzaklara dalıyordu
Nehirler akıyordu kalbinin içinden
Göğe tutunuyordu aklı.

Çakıl taşları kayıyordu ayakları altından
Sendeleyerek duraksıyordu,
Birden
Koynundan bir resim çıkarıyor
Nazlı nazlı öpüp kokluyor
Dünya gözüyle onu
Sonra tülbentine bağlıyor titrek elleriyle.

Kimse bilmiyordu bu aşkı
Kimse bilmeyecekti bu akşamı
İnkar edecekti onu hayat
Olsun!
Acizlikten değildi boyun eğişi
Meşru olmayana
Korkusundan da bir şey kalmamıştı.

Akıyordu gözyaşları
Akıyordu nehir, kalbinin içinden
Ona tutunuyordu
Akılı.

Aklı çok uzaklarda.....
Mutlu gülümsüyordu
Akıp gidiyorlardı
Nehir
Ve
Kadın....

Zehra Kemaloğlu Öztürk